straum

ein morgon, på veg til førelesing, litt for seint ute som vanleg, springande med lue, skjerf og jakke berre halvvegs på, sko som eigentleg burde vore bytt ut med eit anna par, truleg med feil bøker og berre ein halvopplada max i nettet, møtte eg den feite, ekle skivebakkskatten, som alltid er like svolten, som babyskrik om natta når eg skal sova, som eg alltid kranglar meg og aldri kjem til å gje noko mat til fordi alle dei andre bebuarane i gata vår likevel gjev han alt han vil ha alltid, og eg tenkte "åå, fine katten"

kva? er eg i ferd med å verta sentimental?

(men like etterpå møtte eg odny miljeteig, og då eg ikkje tenkte "åå, fint hår", gjorde dette meg noko mindre uroa)